Vla met muisjes

Het is alweer een hele tijd terug dat ik thuis kwam en onze kat op de kattenbak zat. Er bovenop. Op de kap. In al mijn naïviteit dacht ik dat zijn speelballetje erachter lag. Vol enthousiasme schuif ik die bak opzij om daarachter een totaal gedesoriënteerde en apathische muis aan te treffen. In leven dus. Afijn, je kent het grapje, hoe krijg je een muis weer buiten? Deurtje open, kat erin, deurtje dicht. Voor deurtje open, muis eruit, deurtje dicht. Crisis afgewend.

Onze huistijger had zijn eerste en, zo veronderstelde ik, zijn laatste vangst ooit gedaan. Onze huistijger is namelijk nogal zijn 'tijger' onderdeel verloren en nu vooral 'huis'. Hij slaapt, eet en gaat dan weer slapen. Liefst in de zon. Binnen. 

Maar helaas zit zo'n instinct er toch in en begint het erop te lijken dat het bij onze vriend weer even de kop op stak toen een muisje opnieuw zijn pad kruiste. De muis is weer mee naar binnen genomen, daar los gelaten (want toen was het instinct weer uitgewerkt blijkbaar) en aan zijn lot overgelaten. De muis maakt het naar alle waarschijnlijkheid goed. Hij woont onder het gasfornuis waardoor hij een constante toevoer van kruimels heeft. Een zes gangen diner staat klaar in de muizenval (zo eentje waarin ze blijven leven uiteraard) mocht hij trek krijgen. Muesli, brood, besjes, kaas, blauwe kaas, chips, rijstwafels, pindakaas en kattenbrokjes. Wat wil een muis nog meer? Nou dat dus blijkbaar allemaal niet. 

Onze kat heeft overigens ergens in zijn genen die van een boskat zitten. Daar is ie zich duidelijk niet van bewust, maar daardoor heeft ie wel een woest uiterlijk én de woeste naam Vladimir. Roepnaam Vla, dat past veel beter, want vla is ook een beetje slappe hap. Vla en de muis hebben overleg gehad en besloten een gedoog beleid in te stellen. Zolang de muis overal in keuken komt, doet Vla alsof ie daar niks van weet. Daar heb je wat aan, zo'n instinct.