'Sorry, als wat?!’  
 
Zo begint een gesprek over mijn werk maar al te vaak. Mijn prachtige vak dat helaas niet heel breed bekend is. Ik moet toegeven, de titel ‘kunstzinnig therapeut’ kan erg verschillende verwachtingen geven. Tijd dus voor een inkijkje in een sessie. 
 
Als een kind binnenkomt kletsen we eerst even. Over de dag. Over de konijnen thuis, de nieuwe fiets of over de regenboog. Over hoe spannend het was om voor de klas iets te vertellen, over hoe fijn het voelde om het toch de durven.  Dit kletspraatje vind ik even belangrijk als de rest van de sessie, dat heeft meerdere redenen; 
- het helpt bij de overgang tussen een schooldag en het één op één met mij werken. 
- in zo’n kletspraatje laat het kind zien hoe het zich vandaag voelt. Misschien gaan we precies doen wat ik had voorbereid, maar meestal gooi ik mijn hele vooraf bedachte plan op de schop omdat iets anders beter aansluit bij hoe het kind zich op dat moment voelt. 
- het is gezellig, het schept een band en de basis van iedere succesvolle therapie is in mijn ogen een fijne band met de therapeut.
 
We kijken naar het werk van de vorige keer. Hoe het er soms heel anders uitziet dan dat je je herinnert. Zo staan we even stil bij wat we ook alweer aan het doen waren. 
 
Dan vertel ik een verhaal dat de sessie van vandaag inleidt. Soms geeft een ansichtkaart er een beeld bij, soms een tafereeltje met houten dieren of materiaal uit de natuur en soms zijn het alleen mijn woorden die een beeld scheppen en inspiratie geven. 
 
Tekenen, schilderen, boetseren en alle mogelijke varianten hiervan. Met houtskool, pastelkrijt, waterverf, acrylverf, bruine klei, structuurklei, alles door elkaar, noem maar op. Soms kies ik van tevoren, soms kies ik op het moment zelf en soms kiest het kind. Hup, aan de slag, iets maken. Ik help als het lastig wordt, soms door het voor te doen en soms door een stukje samen te doen. Stap voor stap bouwen we het werk op. 
 
Vlak voordat we stoppen kijken we samen even naar het werk. Wat mist er nog? Wat moet er écht nog gebeuren om het af te maken? 
 
Dan zetten we het werk op zijn plek. Een sokkel, een mooie plank. We leggen het neer, hangen het op, zetten het in de vensterbank of een andere mooie plek waar we er van een afstandje naar kunnen kijken. Afhankelijk van de leeftijd van het kind hebben we een gesprekje over het werk. Wat zien we? Waar straalt het geel? Welk weer zou het daar zijn? Waar in het werk zou je wel willen wonen? Wat is jouw eigen plek in het werk? Hoe voelt het konijn zich? Wat zou het konijn op dat moment kunnen helpen? Hoe vond je het om te maken, wat vond je lastig en waarom? Wat zou je nog willen leren?
Aan de hand van het gemaakte werk komen we in gesprek. Soms direct, soms indirect, maar altijd over het kind zelf. 
 
Dan is het tijd om af te ronden. De werken krijgen een titel en gaan in de eigen map. Om de volgende keer weer samen met verbazing naar te kijken. 

Na een radiostilte van heb-ik-jou-daar schrijf ik eindelijk weer eens een blog. Ik was ‘druk’ en ik vind het altijd spannend om een blog te schrijven, waardoor ik opeens bijzonder veel goede excuses had om het niet te doen. Die combinatie is voor mijn productiviteit wel vaker killing, als ik iets spannend vind stel ik dat het liefste heel lang uit. Sommige mensen in mijn omgeving hebben hetzelfde, andere hele irritante mensen stellen niks uit. Of vinden niks spannend. Onvoorstelbaar. In ieder geval, een nieuwe blog, want het is lente (bijna zomer inmiddels) en in de lente is het tijd voor frisse nieuwe dingen zoals frisse nieuwe plantjes in mijn tuin, frisse tweedehands kleren in de kledingkast, frisse nieuwe recepten om te koken en een frisse nieuwe blog. 
 
Over die plantjes in de tuin wil ik graag, kort, het volgende kwijt: koop ze vooral fris, nieuw en biologisch, dat vinden de bijen leuk. En wij vinden bijen leuk, aldus Einstein. Dus strooi je overgebleven zaadjes lekker ergens in de berm en knal je tuin vol met frisse nieuwe bio bloemen. 
 
Verder is het tijd voor een frisse nieuwe wind door mijn praktijk, want die is nu allesbehalve fris en ook niet meer zo heel erg nieuw. Met andere woorden, ik doe er veel te weinig mee en zou er veel meer mee willen doen. Maar vanaf de bank kan ik dat wel heel hard willen, maar dan gebeurt er toch vrij weinig. Iets met druk en spannend, zal ik maar zeggen. Eerste stap? Een frisse nieuwe blog. Check. 
 
Tweede stap? Vragen waar mensen behoefte aan hebben. Willen jullie technieken leren? Een keertje langs komen met je wat verlegen vierjarige zoontje? Een sessie met je
​bijna-puber met faalangst? Een verhaal speciaal geschreven voor je dochter? Een inspiratie clubje beginnen? Een kunstwerk van mij naar opdracht? Roep maar raak! Dan ga ik er samen met mijn frisse nieuwe wind naar kijken. 

'Als denken nou een echte sport was, 
en niet zo'n puzzel in de krant, 
dan speelde ik de eerste klas, 
en was er niks meer aan de hand. 
Gedachtensprongen maak ik, 
op een volbloed paard, 
waar mijn hoofd wel bij kan, 
is een vermogen waard. 
Mijn grijze massa staat roodgloeiend, 
de rode draad van mijn bestaan, 
vaak is het niet eens echt boeiend, 
en begin ik toch van voor af aan. 
Gedachten draai ik grijs, 
woorden kan ik gapen, 
en de eerste prijs, 
is als ik eindelijk mag slapen.'

 - van mij  

Mijn aller, aller eerste blog. Ooit. Al is dat niet helemaal waar, ik heb altijd al geschreven. Vroeger voor mezelf, verhalen en gedichtjes en later ook voor anderen. Verslagen over mijn reizen, verhalen voor kinderen die ik begeleidde. Niet zo verbazingwekkend eigenlijk, dat ik nu een eigen blog schrijf.
Wel heb ik het gevoel dat ik het een en ander uit de wereld moet helpen over deze blog:
 
1. Ik doe dit niet om hip te zijn (misschien een heel klein beetje).
Een blog schrijven hoort erbij. Overal bij, zo lijkt het. Mensen schrijven over alles wat los en vast zit. Eten, opvoeden, tuinieren, kleren, paarden, je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een blog over. Mijn blog schrijf ik niet om met deze rage mee te doen, ik ben nooit erg goed geweest in het bijhouden van de mode en rages. Ik schrijf mijn blog omdat ik dat zelf leuk vind en ik hoop dat mensen mijn blog leuk vinden om te lezen. En natuurlijk om reclame te maken voor mijn eigen praktijk: Kunst als Therapie, K.a.T. Klik HIER voor de facebook, HIER voor LinkedIn en HIER voor de website, want ook daar doe ik allemaal aan mee (maar niet om hip te zijn). 
 
2. Deze blog gaat over alles.
Ik heb geprobeerd een keuze te maken, echt, maar er zijn gewoon te veel dingen die ik leuk vind. Ik verbaas me over dingen, vraag me dingen af, kom dingen tegen zowel in mijn praktijk als in het dagelijks leven. Ik heb overwogen deze blog enkel toe te spitsen op therapie, kinderen, mijn werk etc. Maar dat zou niet helemaal eerlijk zijn. Ik als therapeut ben nou eenmaal niet enkel bezig met mijn praktijk. Dus, deze blog gaat over eten, opvoeden, tuinieren, kleren, therapie, kinderen, mijn werk én paarden. En al het andere wat je maar kan verzinnen. Behalve fitness, daar ga ik me in heel veel opzichten echt niet aan wagen.
 
3. Ik hou erg van eten.
Je kan er lang of kort over zijn, maar ik hou van eten. Heel erg van eten. Eten maken, eten koken, eten bekijken (en dan opeten). Naast alle super intellectuele blogs die ik uiteraard ga maken, lijkt het mij dus een fantastische toevoeging om dat af te wisselen met wat licht verteerbaars, zoals een salade met frambozen en geitenkaas. Of een zelfgemaakte pasta met verse tomatensaus. En basilicum. En kaas natuurlijk.
 
4. Ik breek alle regels van het blog-schrijven.
Want die ken ik niet. Ik doe gewoon maar wat er in me op komt. gedichten, verhalen, foto's, recepten. Alles.
 
Tot slot hoop ik dat iedereen die deze blog leest het als een leuke toevoeging of afleiding van de dag ervaart, ik probeer er niet de wereld mee te verbeteren. Veel lees/kijk plezier en, aangezien dit dus reclame is, kijk vooral op mijn website www.kunstalstherapie-haarlem.nl en mijn facebookpagina én ook nog op mijn LinkedIn, mocht je nog tijd over hebben.
 
Nu ga ik gauw de pastasaus maken.